Paysage surréaliste avec des chevaux noirs silencieux, des cactus et des yeux par Beautiful Thrills

A propos de "Paysage surréaliste avec des chevaux noirs silencieux, des cactus et des yeux"

par Beautiful Thrills

À propos de l'œuvre d'art

Verlies jezelf in een landschap dat tegelijkertijd vertrouwd en vervreemdend voelt. Een plek waar de wetten van de realiteit lijken te vervagen, waar zwarte paarden zwijgend staan, omgeven door een veld van cactussen die meer zijn dan ze lijken. Tussen de stekels verbergt zich een speelse provocatie, een knipoog naar de absurditeit van het alledaagse. Boven hen zweeft een regenboog van ogen, als stille getuigen van een wereld waarin niets is wat het op het eerste gezicht lijkt. De terracotta grond ademt warmte, maar de lucht belooft iets onbestemds, alsof er zich net buiten je gezichtsveld een geheim voltrekt.

Dit werk is geboren uit een fascinatie voor vervreemding en de dunne lijn tussen schoonheid en ongemak. Het is een spel met perceptie, een uitnodiging om langer te kijken, om voorbij de eerste indruk te gaan en te ontdekken wat zich verschuilt onder de oppervlakte. Mijn inspiratie komt voort uit de maatschappij, uit de manier waarop we waarnemen en hoe betekenis gevormd wordt. De collage-techniek stelt me in staat om elementen uit verschillende werelden samen te brengen en een nieuwe realiteit te scheppen, één waarin het onlogische plots harmonieus wordt.

De sfeer die ik wil oproepen is absurd, een droom waarin alles klopt en toch schuurt. Het is een wereld waarin verwondering en ongemak hand in hand gaan, waarin je blik voortdurend wordt uitgedaagd om opnieuw te focussen. Wat is echt en wat is een spel van de geest?

Het werk is opgebouwd uit zorgvuldig gekozen beelden, gevonden in tijdschriften en samengebracht in een digitale compositie. Elke vorm, elke kleur is met intentie geplaatst om zowel rust als verwarring te creëren. Het harmonieuze kleurenpalet maakt het toegankelijk en tegelijkertijd prikkelend, een subtiele verstoring in een verder evenwichtig geheel. Het past in een interieur als een stille conversatie met de ruimte: onopvallend op het eerste gezicht, maar een onuitwisbare indruk achterlatend voor wie langer kijkt.

Want uiteindelijk draait alles om perspectief. Wat je ziet, wordt gevormd door hoe je kijkt. En misschien, als je het aandurft om écht te kijken, zie je iets wat je eerder ontging. Dat is de magie van het ongemak, de schoonheid van het onverwachte.