Ik zou naast dit beeld iets kunnen schrijven over de megalomanie waarover staatshoofden vaak een patent lijken te beschikken, in casu verwijzend naar Leopold II. Om uit te wijden over de zin en onzin van zijn over-the-top projecten als de Cinquantenaire en dergelijke, of verbanden te leggen met meer actuele dossiers als uplace, dessers of overbodige parkings onder volksparken (#leuven).
Maar ik wil het hier hebben over de relatie mens-natuur. In het park van Tervuren vindt je nog stroken bos en natuur die nog niet door Ministers van Ontbossing zijn aangeslagen en vermarchandeerd.
Je vindt er -net als in het beroemde Hallerbos- eind april / begin mei bijvoorbeeld ongerepte zeeën van wilde hyacinten tussen de bomen.
Je vindt er reuzen van bomen die al ettelijke eeuwen op hun teller hebben staan.
Niet te vergeten: je vindt in het park -ook wel de Warande van Tervuren- het zeldzame parelgras-beukenbos (Melico-Fagetum).
Méér dan de moeite waard, kortom.
Daartegenover staan de gemillimetreerd lijnrechte kanaaltjes, groot en klein. Met zoveel aandacht voor symmetrie en structuur aangelegd door de mens, dat ook hieruit een enorme schoonheid straalt.
Je suis un photographe amateur passionné et un poète de Louvain (BE). Toujours à la recherche d'une forme de poésie visuelle. Chez nous, en ville, mais aussi dans la nature, ô paysages ! Avid runner aussi... En savoir plus…