Les gardiens de Månafossen II par Gerry van Roosmalen

De Månafossen torent voor me uit, een krachtige stroom van 92 meter die met donderend geweld de diepte in stort. Deze iconische waterval, verscholen in de provincie Rogaland, niet ver van Stavanger, heeft iets magisch. Vandaag lijkt het of de natuur zelf me uitdaagt: de regen heeft de rotsen glad en verraderlijk gemaakt, en iedere stap vraagt al mijn aandacht. Met een verzwikte enkel is de wandeling een ware beproeving geworden; ik strompel omhoog, steunend op nordic walking sticks en aan de rotsen bevestigde kettingen.
Tijdens mijn moeizame klim denk ik aan het verhaal van prins Håkon, de jonge Noorse prins die hier, volgens de legende, ooit in een verborgen grot bij de waterval schuilde. Zijn familie had hem met een klein gezelschap loyale volgelingen hierheen gestuurd, ver van vijandige ogen en verraad. De grot, die bekendstaat als de Månagård, was een ideale schuilplaats; het donderende water van de Månafossen hield indringers op afstand en verdoezelde elk geluid. Hier leefde de prins, ver van het hofleven, in eenzaamheid en strijdend voor zijn overleving.
Met die gedachte lijken mijn eigen kleine uitdagingen niets. De steile hellingen, de gladde stenen, het opwaartse pad – prins Håkon trotseerde veel meer. Hij moest niet enkel de natuur maar ook zijn eigen eenzaamheid doorstaan, met niets anders dan zijn vertrouwen in de mensen om hem heen. Terwijl ik verder strompel, vraag ik me af of hij, net als ik, ooit verlangde naar een eenvoudigere weg of dat hij moed putte uit de ruige schoonheid om hem heen.
Ik blijf stil staan, gevangen door het gevoel dat ik in het gezelschap ben van onzichtbare wachters. De mensen hier zeggen dat prins Håkon en zijn volgelingen nog steeds waken over hun toevluchtsoord, dat hun geesten soms door de nevel heen te zien zijn – een glimp van een verleden dat nooit helemaal verdwenen is.
De Månafossen voelt op dat moment als een poort tussen werelden, een plek waar verhalen levend blijven, verweven met de rotsen, het water en de mist.
Misschien, denk ik, onthult de natuur inderdaad haar geheimen alleen aan hen die de tijd nemen om echt te luisteren.